Prawdziwa historia Jema Belchera, który w wieku 19 lat stał się najmłodszym, prawdziwie walczącym nagrodą szefem Wielkiej Brytanii – rekord, który nigdy nie został jeszcze pobity – byłby mocnym i trzymającym film. Niestety, to nie jest dokładnie to.
Braki filmu mogą być w połowie z powodu bolesnych początków. Matt Hookings, który gra Belchera poza wstępnymi aranżacjami i współtworzeniem, został sprowadzony na świat w Newport w Grains i chciał nakręcić film – który podkreślałby jego pierwszą główną pracę – w lokalnym mieście. Plany stworzenia były bardzo nowatorskie, z częściami Westgate Inn w Newport, które wcześniej zmieniły się w klub Mayfair z połowy XIX wieku, wraz z ringiem bokserskim o standardowym rozmiarze, kiedy walijska organizacja rządowa Inventive Ribs zdecydowała się nie dotować filmu. Kreacja musiała zostać przeniesiona na Litwę, z pewnym finansowaniem z Malta Film Commission. Pojawiły się również doniesienia o pytaniach i bitwach podczas po stworzeniu, zaostrzone niebezpieczeństwami legalnej aktywności. (Nie mniej niż trzydzieści osób jest przypisanych do różnych limitów „twórcy” – nigdy przyzwoity znak.)
Mogło być również tak, że Hookings podjął się tak dużej liczby prac. (Oprócz kilku innych obowiązków, poprawił również część zmian.) Prizefighter to jego najbardziej pamiętny element jako scenarzysta solowy, i to właśnie w aranżacji wstępnej film traci na znaczeniu. Okrągły odcinek opowieści nie dziwi – cel, wczesne osiągnięcie, zwycięstwo, idolizacja społeczna, zniszczenie, pogrom – a dyskurs podkreśla nadmiernie liczne, miażdżące, bardzo zniszczone linijki, na przykład „Oczy są zwierciadłem ducha człowieka”. Mniejsza ręka w treści mogła równie dobrze pomóc – być może szefa Daniela Grahama, którego dokuczająco ludyczne scenariusze jego dwóch poprzednich najważniejszych wydarzeń (Creation Zero, 2017; i The Dark Life of the Terrific Duke of Corsica, 2021, w którym grał Hookings Franciszka z Asyżu) wiele zrobił, aby ulepszyć swój niecodzienny urok. Jednak tym razem Graham nie ma kredytu treści.
Nie można jednak zaprzeczyć, że film wygląda atrakcyjnie – szczególnie w odcinkach osadzonych w londyńskim społeczeństwie, gdzie operator Ben Braham Ziryab tworzy bezsensowną gamę przyćmionych czerwieni i bogatych ziemistych kolorów. W scenach bitewnych jego zręczny aparat uchyla się i kręci dookoła, podżegając rywali w ich krwawym bezlitosności, podczas gdy w obsadzie decyzyjnej pojawia się Russell Crowe jako dziadek Jema, Jack, który popycha go na drogę pięściarza; Jodhi May jako jego nieszczęśliwy spojrzał na matkę; oraz Beam Winstone jako jego sprytny przełożony i trener Bill Warr. Hookings zanurza się głęboko w pierwszym miejscu z upodobaniem i niekwestionowanym przekonaniem. Tak czy inaczej, biorąc wszystko pod uwagę, jest to we krwi: nad strumieniem Usk w Newport, niedaleko Westgate Inn, stoi rzeźba z brązu ojca Hookingsa, byłego mistrza angielskiego w boksie wagi ciężkiej, Davida „Plane” Pearce’a.